Lech Stefan Śliwonik
„Ciekawsze jest dla mnie to, co rodzi się i żyje poza instytucją – teatr niezawodowy. Dlaczego ludzie, dla których teatr nie jest profesją, uprawiają go z takim zamiłowaniem? Dlaczego się nim zajmują, czasami kosztem wyrzeczeń?” – zastanawiał się Lech Śliwonik w rozmowie z Pawłem Płoskim, dziennikarzem miesięcznika „Teatr”.
Od ponad trzydziestu lat prowadzi Sejmiki Wiejskich Zespołów Teatralnych. W swojej książce „Teatr ocalany” – podsumował 30 lat pracy ludowych artystów.
„Ludowi artyści pokazali tysiąc pięćset widowisk, wystąpiło około ośmiuset zespołów. Najbliższe są im formy obrzędowe – to ponad połowa widowisk. Ich treścią są obrzędy, zwyczaje, ale też prace – dla chłopa to jest to samo. Orka była obrzędem, siew był obrzędem”– opowiada Lech Śliwonik. Uważa, że kultura teatralna to jest również umacnianie człowieka w tym przekonaniu, że to, co on robi, jest ważne. Dlatego aktorzy teatrów czy widowisk teatralnych porzucili telewizory i zaczęli opowiadać i pokazywać swoje obrzędy innym. Po to, by nie umarły.
Teatr wiejski, zdaniem Prezesa TKT, okazuje się znakomitym laboratorium dla współczesnej działalności zwłaszcza starszych mieszkańców wsi, lokalnych przewodników kultury. Pozostaje najlepszym schronieniem tradycji, gdzie mogą być realizowane własne scenariusze, gdzie ludzie mówią prawdę o sobie, a dialogi mogą przywoływać również gwarę, śpiew, zwyczaje czy minione obrzędy.
Kontynuuje dzieło Jędrzeja Cierniaka i Leona Schillera, którzy wierzyli w artystyczny potencjał staropolskiej kultury etnicznej, współtworzyli teatr regionalny lub profesjonalny, czerpiący z tradycji ludowych. W uzupełnieniu do swych ideowych poprzedników, wzmacnia podmiotowość współczesnych zespołów wiejskich, ich własne poszukiwania, podnosi znaczenie samodoskonalenia się wśród samych grup teatralnych. Wynika to ze związków Lecha Śliwonika z teatrem studenckim, a służy temu działalność Towarzystwa Kultury Teatralnej, którym kieruje od 1971 r., a funkcję Prezesa piastował od roku 1987. Z pomocą Ministerstwa Kultury i Sztuki, nadał działalności wiejskich grup teatralno-obrzędowych rangę narodową, w postaci dorocznego (od 1984 r.) Ogólnopolskiego Sejmiku Teatru Wsi Polskiej w Tarnogrodzie (woj. lubelskie), poprzedzanego przeglądami rejonowymi.
Dorobek artystyczny i naukowy profesora Śliwonika jest ogromny. Jest badaczem i znawcą teatru studenckiego i alternatywnego, teatru amatorskiego, ludowego i szkolnego. Stworzył i zdefiniował pojęcie „teatr dla życia”, zajmuje się edukacją i polityką kulturalną. Jest prezesem Towarzystwa Kultury Teatralnej i wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie. Utworzył w 1987 roku studia zaoczne wiedza o teatrze, kierował nimi do roku 1996. Prywatnie jest bratem Romana Śliwonika, pisarza i poety. Był także wielokrotnie jurorem Łódzkich Spotkań Teatralnych, Wrocławskich Spotkań Teatrów Jednego Aktora (WROSTJA), Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego. Na festiwalu Malta w Poznaniu (2006) był przewodniczącym jury I edycji konkursu debiutów Nowe Sytuacje.
Lech Śliwonik odznaczony został Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jest również laureatem nagrody im. Oskara Kolberga w 2020 r.
Na podstawie: nagrodakolberg.pl i miesięcznika „Teatr”
Władysław Dubaj
Jak długo można być aktywnym? Wydaje się, że to pytanie nie dotyczy Władysława Dubaja, że upływ czasu nie ma na niego wpływu. Zanim odszedł na emeryturę, dla kultury ludowej, obrzędów, pieśni i zachowania dziedzictwa niematerialnego zrobił wiele. Obudził w ludziach zainteresowanie kulturą ludową i rozwijał umiejętności wykorzystywania jej do działań teatralnych. Zależało mu na tym, by ocalić od zapomnienia obrzędy, jak: gody, zapusty, wicie wianków, chodzenie z gwiazdą, wesele, chrzciny, a także uscenicznianie prac wiejskich – darcia pierza, kiszenia kapusty.
– Bardzo zależało mi na tym, by nie tylko wyjeżdżać na występy czy festiwale, ale by także w naszym domu kultury działo się jak najwięcej. Między innymi myślałem o przeglądzie teatralnym… – powie po latach. Pomysł dojrzał w 1974 r. w Stoczku Łukowskim, gdzie od czterech lat organizowano sejmiki wiejskich zespołów teatralnych. Tarnogród dysponował dużą i na tamte czasy dobrze wyposażoną sceną, miał oddaną ekipę pracowników, pozyskał pomoc Wojewódzkiego Domu Kultury w Lublinie. I tak w lutym 1975 r. doszło do pierwszego sejmikowania. Zaczęło się od udziału kilku powiatów i kilku zespołów, wystawiających repertuar głównie dramatyczny. Po pierwszych trudnych latach, normą stało się uczestnictwo 14 – 16 teatrów.
Już w młodości interesowała go praca z ludźmi. Kierował klubem Polskiego Związku Głuchych, w którym prowadził zajęcia teatralne i taneczno-ruchowe. Po uzyskaniu dyplomu, związał się z Tarnogrodem. I to na długo. Podawał też przyczyny dokonanego wyboru – to miejsce miało swoją historię i bogatą tradycję, a mieszkańcy w sposób szczególny traktowali kulturę. Nie próżnował: wprowadził nowe formy aktywizacji kulturalnej środowiska, imprezy, nowe zespoły wiejskiego (wtedy) domu kultury – Klub Seniora, Strażacka Orkiestra Dęta, zespół taneczny, koło wokalne i kółko plastyczne. Ośrodek został uznany na placówkę wzorcową. Inni podziwiali nowe formy aktywizacji i korzystali z tych doświadczeń.
Jako wieloletni prezes Tarnogrodzkiego Towarzystwa Regionalnego oraz dyrektor Tarnogrodzkiego Ośrodka Kultury (1964–2008) był zapraszany w charakterze wykładowcy i konsultanta, dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem. W Tarnogrodzie prowadził szkolenia instruktorów i animatorów ruchu kulturalnego. I przede wszystkim działał jako animator kultury ludowej, organizator i dokumentalista regionalnej i ogólnopolskiej sceny. Dodać należy, że został Laureatem nagrody im. Oskara Kolberga w 2018 r. w kategorii „Działalność naukowa, dokumentacyjna, animacja i upowszechnianie kultury ludowej”.
W 2008 r. przeszedł na emeryturę. Od władz miasta i gminy oraz mieszkańców otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Tarnogrodu.
Na podstawie: nagrodakolberg.pl
Renata Ćwik
Dyrektor Tarnogrodzkiego Ośrodka Kultury w Tarnogrodzie, prezes Towarzystwa Kultury Teatralnej Ziemi Lubelskiej w Tarnogrodzie, członek zarządu Tarnogrodzkiego Towarzystwa Regionalnego.
W 2008 r. objęła już stanowisko dyrektora Tarnogrodzkiego Ośrodka Kultury. Głównym zadaniem staje się odtąd programowanie działań instytucji oraz zapewnianie warunków dla pracujących w niej zespołów i prowadzonych imprez. Oryginalnym pomysłem Renaty Ćwik są Warsztaty Artystyczne „Malowany Wschód” dla studentów Akademii Sztuk Pięknych z zakresu malarstwa sztalugowego, ceramiki oraz rzeźby w drewnie i kamieniu. Jest autorką inicjatywy i programu regionalnych warsztatów tradycyjnych metod zdobienia pisanek, cieszących się wielką popularnością.
Priorytetowe zadanie instytucji i jej dyrektora to bez wątpienia sejmiki wiejskich zespołów teatralnych – międzywojewódzkie (od 1975 roku do dzisiaj) oraz ogólnopolskie (od 1984 roku). Wielki wysiłek organizacyjny, gospodarska troska o warunki występów, tworzenie przyjaznej atmosfery – przyczynia się do popularyzacji historii miasta, jego herbu i stroju regionalnego. Przejęła kierownictwo organizacyjne regionalnych sejmików wiejskich zespołów teatralnych, a następnie także sejmiku ogólnopolskiego. Z jej inicjatywy zaczął być organizowany – i zdobył trwałe miejsce – Powiatowy Przegląd Teatrów Dziecięcych i Młodzieżowych.
Kilkadziesiąt lat sejmików przyniosło piękny rezultat, gdy w 2018 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. dr hab. Piotr Gliński wpisał sejmikowanie — z numerem 1! — do Krajowego rejestru dobrych praktyk w ochronie niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Wymagało to wielkiej pracy dokumentacyjnej dyrektora Tarnogrodzkiego Ośrodka Kultury. W tym samym roku starania Renaty Ćwik przyniosły kolejny sukces. Z programu Etnopolska przyznane zostały środki na wydanie kolejnej sejmikowej książki „By źródło wciąż biło”, która ukazał się z okazji 35-lecia Sejmików.
Obecna dyrektor Tarnogrodzkiego Ośrodka Kultury zadbała o ośrodek i w 2021 roku budynek przeszedł gruntowny remont, wzbogacając się o nowe pracownie, sale oraz pomieszczenia wystawiennicze, a przede wszystkim o nowoczesną salę widowiskową z profesjonalnym oświetleniem i nagłośnieniem. Pomieszczenia wraz z wyposażeniem są wykorzystywane przez zespoły teatralne podczas występów sejmikowych, a w Ośrodku zgromadzono także bogatą kolekcję starych rekwizytów, które służą uczestniczącym zespołom.
Ważnym i wielkim dorobkiem Renaty Ćwik jest dokumentacja sejmików. Od 40 lat każdy pokazany spektakl jest opisywany i utrwalany poprzez publikację w wydawanych corocznie biuletynach. Za swoją pracę i szczególne zaangażowanie otrzymała wiele nagród i wyróżnień. Ważniejsze z nich przyznane w ciągu ostatnich kilku lat to: Nagroda Kulturalna Województwa Lubelskiego (2009 i 2017), Dyplom Wojewody Lubelskiego za aktywizację społeczności lokalnej (2011), Nagroda Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w kategorii Animator Kultury (2014), wyróżnienie za szczególne zaangażowanie w działalność na rzecz upowszechniania kultury na terenie województwa lubelskiego przyznane przez Zarząd Województwa Lubelskiego (2018).
Katarzyna Smyk
Dr hab. Katarzyna Smyk jest profesorem Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej od 2000 roku. Interesuje ją szczególnie: niematerialne dziedzictwo kulturowe w myśl Konwencji UNESCO 2003 oraz polityka kulturalna w zakresie wdrażania Konwencji oraz ustawowej ochrony twórcy ludowego.
Napisała lub współredagowała kilkanaście książek autorskich o polskich obrzędach i zwyczajach oraz poezji ludowej. Autorskie monografie poświęciła choince, Bożemu Ciału i twórczości Jana Pocka. Jest też autorką ponad 130 artykułów naukowych poświęconych różnym zjawiskom dziedzictwa niematerialnego i poezji ludowej. Wygłosiła referaty lub wykłady na 90 naukowych konferencjach krajowych i międzynarodowych, sama zorganizowała kilka takich konferencji.
Katarzyna Smyk pełni funkcję przewodniczącej Rady ds. Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W ramach prac prowadzonych przy Radzie przyczyniła się do kształtowania systemu ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego w Polsce, a także do realizacji zapisów Konwencji UNESCO, m.in. przez budowę Krajowej Listy Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego i uczestnictwo w pracach nad wnioskami o wpis na Listę Reprezentatywną Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości UNESCO.
Jest założycielką Katedry Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego (2022) w Instytucie Nauk o Kulturze UMCS – pierwszej w Polsce katedry dedykowanej temu dziedzictwu. Kieruje tą Katedrą. Pełni też funkcję sekretarza redakcji czasopisma „Twórczość Ludowa. Kwartalnik Stowarzyszenia Twórców Ludowych”.
Profesor Katarzyna Smyk jest członkiem jury i Rady Artystycznej Sejmików Teatrów Wsi Polskiej, oceniając spektakle w przeglądach regionalnych i ogólnopolskich oraz prowadząc warsztaty dla zespołów teatralnych. Była promotorką wpisu tego przeglądu i całego wiejskiego amatorskiego ruchu teatralnego do Krajowego Rejestru Dobrych Praktyk w Ochronie Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego. Była też koordynatorką tego wniosku. Wpis był pierwszym na polskiej liście dobrych praktyk w 2018 roku.
Współpracuje z wieloma wspólnotami depozytariuszy niematerialnego dziedzictwa kulturowego w Polsce: w Spycimierzu, na Opolszczyźnie, w Rudniku nad Sanem, w Mikstacie, w Husince itd. Autorka koncepcji i realizatorka prac badawczych w Spycimierzu nad tradycją kwietnych dywanów na Boże Ciało w latach 2018-2022, połączonych z cyklem warsztatów dla społeczności lokalnej zakończonych m.in. pionierskim wypracowaniem systemu ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego (Procesja Bożego Ciała z tradycją kwietnych dywanów w Spycimierzu. Raport z badań i rekomendacje do planu ochrony). Brała udział w pracach nad wnioskiem o wpis tradycji kwietnych dywanów na Boże Ciało na Listę Reprezentatywną Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
Bożena Suchocka – Kozakiewicz
Aktorka, a przede wszystkim reżyser teatralny, specjalista w zakresie autoprezentacji, pedagog, profesor Akademii Teatralnej.
W 1985 ukończyła studia aktorskie na ówczesnej PWST w Warszawie i na tej samej uczelni uzyskała dyplom z reżyserii. W latach 2002-2008 zajmowała stanowisko dziekana Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej.
Debiutowała w autorskim spektaklu Andrzeja Strzeleckiego „Złe wychowanie” w Teatrze Ateneum, przy którym pracowała jako asystentka reżysera. W tym samym roku zagrała swoje dwie role telewizyjne – w filmie telewizyjnym „Dzień czwarty” w reżyserii Ludmiły Niedbalskiej oraz w spektaklu Teatru Telewizji „Kilka scen z życia Glebowa” (reż. Tomasz Zygadło). Jej samodzielnym debiutem reżyserskim poza uczelnią był wystawiony w 1995 roku spektakl „Bracia i siostry” na podstawie tekstu Gertrude Stein w Teatrze Dramatycznym.
Profesor Bożena Suchocka jest wybitnym reżyserem i pedagogiem . Swoją wiedzą dzieli się podczas licznych warsztatów teatralnych z pasjonatami teatru, instruktorami, nauczycielami oraz aktorami amatorami, recytatorami, gawędziarzami.
Od lat związana jest z ruchem Sejmików Teatrów Wsi Polskiej. Zasiada w Radzie Artystycznej Ogólnopolskich Sejmików Teatrów Wsi Polskiej i Radzie Artystycznej Międzywojewódzkich Sejmików Wiejskich Zespołów Teatralnych w Tarnogrodzie. Podczas spotkań Rady Artystycznej z aktorami – amatorami dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem, uczy aktorstwa, doradza. Dzięki jej pracy i pracy pozostałych członków Rady wzrosła świadomości aktorska i reżyserska członków wiejskich zespołów teatralnych , podniósł się poziom artystyczny przedstawianych widowisk, teatr ludowy mógł wznieść się na wyżyny. Wraz z profesorem Edwardem Wojtaszkiem pomagają adaptować do potrzeb sceny Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana w Warszawie przedstawienia nominowane podczas Ogólnopolskich Sejmików Teatrów Wsi Polskiej do Festiwalu Wiejskich Teatrów ZWYKI. Podczas sejmików prowadzi zajęcia warsztatowe z młodzieżą, co przyczynia się do rozbudzenia u nich pasji aktorskiej. To między innymi dzięki jej pracy sejmiki trwają do tej pory, a wraz z nimi unikatowe przedstawienia ilustrujące zwyczaje, obrzędy doroczne, rodzinne, prace polowe i domowe, kultywowana jest tradycja ludowa. Istnieje szansa, że zostaną ocalone od zapomnienia dawne zwyczaj i obrzędy ludowe.
Bożena Suchocka czynnie działa w Towarzystwie Kultury Teatralnej w Oddziale Mazowieckim, pełni w nim funkcję wiceprezesa. Jest współorganizatorka Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego.
Edward Wojtaszek
Jest wybitnym reżyserem teatralnym, tłumaczem, wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie, prowadzi zajęcia warsztatowe w Polsce, Belgii, Norwegii, Maroku. Zdobył rozległą wiedzę dotycząca teatru , studiując w Paryżu w Instytucie Studiów Teatralnych na Université Paris III – Sorbonne Nouvelle. Dyplom PWST dawał możliwość wejścia do zawodowego teatru. Już na trzecim roku zaczął reżyserować. Jego dorobek artystyczny jest imponujący. Pracował w warszawskich teatrach. A poza Warszawą reżyserował w najważniejszych polskich teatrach min. w Olsztynie, Poznaniu, Toruniu, Szczecinie czy Gdyni. Prowadził zajęcia na wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i w szkole teatralnej ISADAC w Rabacie w Maroku zakończone prezentacjami przedstawień dyplomowych. Uzyskał stopień doktora habilitowanego.
Działalność Edwarda Wojtaszek przyczynia się do wzrostu zainteresowań zagadnieniami związanymi z teatrem, kulturą ludową, dramaturgią. Prowadzi liczne warsztaty teatralne dla pasjonatów teatru, instruktorów i nauczycieli prowadzących zespoły teatralne, aktorów, recytatorów, gawędziarzy.
Od lat związany jest z ruchem Sejmików Teatrów Wiejskich. Zasiada w Radzie Artystycznej Ogólnopolskich Sejmików Teatrów Wsi Polskiej oraz W Radzie Artystycznej Międzywojewódzkich Sejmików Wiejskich Zespołów Teatralnych w Tarnogrodzie. Podczas spotkań Rady Artystycznej z aktorami – amatorami dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem, doradza. Dzięki jego pracy i pracy pozostałych członków Rady wzrosła świadomość aktorska i reżyserska członków wiejskich zespołów teatralnych, podniósł się poziom artystyczny przedstawianych widowisk, teatr ludowy mógł wznieść się na wyżyny. Wraz z profesor Bożeną Suchocką pomaga adaptować do potrzeb sceny Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana przedstawienia nominowane podczas Ogólnopolskich Sejmików Teatrów Wsi Polskiej do Festiwalu Wiejskich Teatrów ZWYKI. Podczas sejmików prowadzi zajęcia warsztatowe z dziećmi i młodzieżą, co przyczynia się do rozbudzenia u nich pasji aktorskiej. To między innymi dzięki jego pracy sejmiki trwają do tej pory, a wraz z nimi unikatowe przedstawienia ilustrujące zwyczaje, obrzędy doroczne, rodzinne, prace polowe i domowe, kultywowana jest tradycja ludowa. Istnieje szansa, że zostaną ocalone od zapomnienia dawne zwyczaj i obrzędy ludowe.
Jest prezesem Towarzystwa Kultury Teatralnej w Oddziale Mazowieckim i współorganizatorem Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego.
Piotr Dahlig
Muzykolog, etnomuzykolog, profesor nauk humanistycznych (od 2015), profesor Uniwersytetu Warszawskiego (od 2002), kierownik Zakładu Etnomuzykologii w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego (od 2003). Zajmuje się kulturą ludową. Laureat Nagrody im. Oskara Kolberga (2015).
Ukończył studia w Instytucie Muzykologii UW (1972–1977). Od 1975 specjalizuje się w etnomuzykologii. W latach 1977–1983 był asystentem w Instytucie Muzykologii, a od 1983 pracownikiem naukowym w Instytucie Sztuki PAN (Zakład Historii Muzyki, Pracownia Folkloru), wieloletnim opiekunem zbiorów fonograficznych. Zbiór nagrań pieśni ludowych i melodii IS PAN uzupełniał od początku pracy własnymi nagraniami i filmami terenowymi. Ich liczba jest imponująca – to ok. 20 000 nagrań pieśni i melodii instrumentalnych, ok. 500 godzin nagrań audiowizualnych (rejestracje tańców, gry instrumentalistów, widowisk ludowych i teatrów wiejskich) ze wszystkich regionów Polski i krajów ościennych. Piotr Dahlig konsekwentnie podąża za ideą dokumentowania i badania muzycznej kultury Polaków.
Jest członkiem International Council for Traditional Music (UNESCO), Society for Music Education, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego TNW, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, Towarzystwa im. Fryderyka Chopina. Prowadził wykłady na Uniwersytecie w Tampere (Finlandia), w Akademii Muzycznej w Warszawie, na UMK w Toruniu z dziedziny kultur muzycznych i muzyki (etnicznej, ludowej) polskiej i narodów europejskich oraz teorii wychowania muzycznego. Juror wielu konkursów folklorystycznych w Polsce, m.in. Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą, Ogólnopolskiego Sejmiku Teatrów Wsi Polskiej w Tarnogrodzie.
Autor pięciu książek, 160 artykułów na temat kultury ludowej, haseł w encyklopediach, esejów do bookletów CD, m.in. do płyt serii „Muzyka Źródeł” (wyd. Polskie Radio). Do głównych prac Piotra Dahliga należą: Ludowa praktyka muzyczna w komentarzach i opiniach wykonawców w Polsce, Warszawa 1993, Tradycje muzyczne a ich przemiany. Między kulturą ludową, popularną i elitarną Polski międzywojennej, Warszawa 1998, Muzyka Adwentu. Mazowiecko-podlaska tradycja gry na ligawce, Warszawa 2003, Cymbaliści w kulturze polskiej, Warszawa 2013, poświęcona tradycjom muzycznym Podkarpacia oraz przesiedleńcom z ziem wschodnich II RP, osiadłym po 1945 na ziemiach zachodnich i północnych współczesnej Polski.
Źródło: https://www.nagrodakolberg.pl/
Jan Zdziarski
Językoznawca, instruktor teatralny, emerytowany wykładowca Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Wiceprezes Towarzystwa Kultury Teatralnej, od ponad 30 lat związany z Sejmikami Wiejskich Zespołów Teatralnych. Od 1990 roku gospodarz sceny: „Głos tarnogrodzkich sejmików”.
Jan Zdziarski to od ponad 40 lat organizator, koordynator i juror Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego. Członek komisji oceniającej na festiwalach teatralnych oraz na wielu różnych konkursach recytatorskich w Polsce. Organizator i autor programów warsztatów słowa i teatralnych, prowadzi zajęcia z zakresu kultury mowy, recytacji i reżyserii w teatrze nieprofesjonalnym.
Jan Zdziarski wraz z wraz z profesorem Śliwonikiem i innymi członkami zarządu TKT stworzył strukturę organizacyjną i program sejmików (5 sejmików rejonowych i Ogólnopolski Sejmik Teatrów Wsi Polskiej). Dzięki wieloletnim staraniom zarządu TKT sejmiki jako impreza wpisały się na stałe w kalendarz imprez regionalnych i ogólnopolskich, widowiska z roku na rok są na coraz wyższym poziomie poznawczym i artystycznym, dzięki sejmikom udaje się „ocalić od zapomnienia” obrzędy i zwyczaje wsi z różnych stron Polski. To takim ludziom jak Jan Zdziarski zawdzięczać można trwanie sejmików i rozkwit wiejskiego teatru.